Hier start mijn blog met van waar ik kom. Ik wil je gewoon meer laten zien wie ik ben en hoe ik hier gekomen ben. Niets gaat vanzelf ook al lijkt het vaak bij andere wel zo. Voor alles moet je werken, vooral werken aan jezelf.

Voor ik hier belande, deze plaats, deze tijd gebeurde er een hele boel in mijn leven. Ik ga je niet alles vertellen tot in detail. Maar ik neem je mee naar het punt waar mijn leven veranderde tot wie ik nu ben. Hoe ik mezelf vond. Ik heb lang mezelf afgevraagd wie ben ik? En wie wil ik graag zijn? 

Het grootste deel van mijn jonge leventje was ik gewoon gelukkig, denk ik. Ik herinner mij wel dat ik met veel bezig was waar andere kinderen veel minder mee bezig waren. Ik was heel bezorgd om de mensen om me heen. Ik was een zorgend kind. Ik slorpte energie op zowel positieve als negatieve, mijn filters werkte niet goed. 

Ik ga dit vertellen met een heel klein hartje. Ik hoef geen medelijden, dat is echt het laatste wat ik nodig heb. Als mijn verhaal jou een tikkeltje hoop geeft, je beter doet voelen omdat je niet alleen bent, dan ben ik geslaagd in mijn opzet.

Voor ik mama werd leefde ik gewoon met wie ik was, wat ik voelde, met mijn denkend hoofd dat soms dag en nacht draaide. De mensen die me echt kennen weten hoe gevoelig ik ben en hoe hard ik dit probeer te verbergen achter mijn altijd lachende gezicht. Ik voelde me vaak onzeker, niet goed in mijn vel. Ik leek heel zelfzeker en dat was ook mijn opzet, mijn bescherming.

Ik luisterde veel naar andere mensen hun problemen. Vond het heel fijn als ik voor iemand iets kon betekenen. Nooit deed ik mijn eigen verhaal. Ik dacht ook vaak dat mijn verhaal niet interessant genoeg was. Vele mensen rondom mij dachten dat ik alles heel goed voor elkaar had, dat ik wist waar ik naartoe wou heel duidelijk maar dat was wel anders. 

We bouwde, werkte, studeerde… ik deed altijd veel te veel tegelijkertijd omdat ik daar toen de energie voor leek te hebben. 

Ik kampte ook vaak met schuldgevoelens ten opzichte van de mensen om me heen. Als ik even rust nam en in de zetel ging liggen omdat ik zo moe was, voelde ik me schuldig (en lui). Als ik mijn zoontje twee dagen naar de onthaalmoeder ging, voelde ik me schuldig. Wanneer ik nee zei of iemand niet kon verder helpen, voelde ik me schuldig…

6 jaar geleden werd ik zwanger. Over mama worden heb ik nooit 1 seconde getwijfeld. Ik werd moe, extreem moe. Ik weet als je zwanger bent dat vermoeidheid bijna dagelijkse kost is. Ik weende vaak omdat mijn lichaam niet meer vooruit geraakte. Ik werd veel harder geconfronteerd met limieten dan ooit te voren. Ik huilde als ik 's avonds van mijn werk kwam en Niels voor ons moest koken omdat ik gewoon op was. Op 34 weken leek ons Lowieke te komen door een hele emotionele dag. Uiteindelijke stopte mijn weeën toch en kreeg ik platte rust.

8 januari 2017 werd ik mama, ik genoot er van mama te zijn. Ik voelde me bevoorrecht, ik voelde me zo trots op dat kleine wezentje. Mama zijn is de moeilijkste rol die ik ooit gehad heb. Ik bleek een overbezorgde mama. Pas op hier, pas op daar… Je kent het allicht wel. Ik kreeg hier wel wat kritiek over maar het is gewoon wie ik ben en ik vond het oké. Ik probeerde me helemaal te geven? Ik probeerde de ‘beste’ mama te zijn die er was. Maar ik werd telkens weer geconfronteerd met hoe moe ik me wel niet voelde, hoe slecht ik me voelde. Ik huilde heel vaak, veel te vaak. Ik was dood moe, mijn lichaam was op. Ik bleef gewoon altijd maar doorgaan en doorgaan tot dat ik echt niet meer kon. Toen dacht ik echt nog dat doorgaan mijn redding was. Het heeft heel lang geduurd vooraleer ik dit wou toegeven aan mezelf dat ik dringend hulp nodig had. Niels zag het gebeuren en zei me vaak professionele hulp te zoeken. 

Ik besloot uiteindelijk naar een psycholoog te gaan. Ik ben zoo blij dat ik die stap gezet heb. Ook al had ik Niels die er altijd was voor mij, Julie die altijd het luisterend oor was zonder enig oordeel... Ik voelde me niet begrepen, ik voelde me zo alleen. Ik snapte niet waarom dit mij overkwam.  Ik evalueerde vaak mezelf, waarom ik bepaalde dingen dacht of deed. Waarom ik me zo voelde. Ik kreeg erkenning van mijn psycholoog (die ik zo dankbaar ben) en dat hielp me zo verder. Erkenning was hetgeen wat ik blijkbaar het meest nodig had. Het ging berg op en berg af, het duurde lang, veel te lang naar mijn zin. Ik zocht uit wie ik echt was, wie ik echt wilde zijn, waar ik energie van kreeg, wat ik moet vermijden. Ik heb alles moeten leren met vallen en opstaan. Van heel dit verhaal zijn er maar weinige die echt weten hoe zwaar het was. Het heeft mij 1,5 jaar gekost om me beter te voelen. 

Het is niet dat ik me constant 1,5 jaar slecht voelde. Ik kon van extreme hoogtes, naar extreme laagtes gaan. Ik voelde me vaak ook super gelukkig met kleine Lowie langs mijn zijde waarmee ik vaak ging wandelen en koffietjes drinken...

Ik ben nu 30 jaar en trotse mama van drie kids. Ik ben moe van al die slapeloze nachten maar nog niet half zo moe als toen. Depressies is iets dat niet gemeten kan worden, iets dat ontastbaar is, iets dat niet altijd begrepen wordt, maar geloof me het was oooh zo zwaar. Nu kan ik echt wel zeggen dat ik heel gelukkig ben. Hier met mijn gezinnetje met een droomjob en alle kleine mooie dingen van het leven. Ik merk dat ik de juiste mensen begin aan te trekken in mijn leven. De mensen die het goed voor hebben met mij. De mensen die mij dingen gunnen. Ik voel me trots over wie ik ben geworden en kan me beter afsluiten voor de dingen die niet helemaal goed zijn voor mij. Wat zeker niet wil zeggen dat ik niet meer kan luisteren. Ik voel me zelfzekerder dan ooit over mama zijn, over echtgenoot zijn, over mezelf zijn, over zakenvrouw zijn. 

Ik ga nog wel een aantal keer tegen een muur botsen, daar ben ik zeker van. Want je blijft uiteindelijk wie je bent. Maar ik werk er aan, ik werk aan mezelf. 

Heel vaak proberen mensen rondom mij terug te duwen in die zorgzame, helpende rol. Ik heb geleerd dat ik enkel mensen kan helpen wanneer ik zelf stabiel en gelukkig ben. 

En als je gelukkig wil zijn, moet je vooral dankbaar zijn voor alle dingen, voor de kleine en de grote dingen. Dat is al een heel mooi begin.

Leef je leven, doe wat je gelukkig maakt. Kijk niet te veel naar wat andere vinden of denken want uiteindelijk leef jij je leven heel je leven met jou!

Ik word heel emotioneel als ik terugdenk aan die periode, maar vond het belangrijk dit te delen. <3

You are doing great!
Liefs Valerie